insanın sevdiği, tanıdığı insanların aniden bu dünyadan göç etmesine alışılmıyormuş bugün bunu farkettim.
o insan istediği kadar, kilometrelerce uzağında olsun farketmez ki.
Evet hayat bu, insan böyle bir varlık, amenna kadere inancım sonsuz ama insana yine de koyuyo be!
Yakın zamanda çocukluktan beri yıllardır dedeme gittiğim yollardan geçtim. Baktım bi caddelere, dedemin hatıra doldurduğu eve baktım. Kimsenin ruhunun olmadığı, boş, kimsesiz kalmış boş odaları hissettim içimde.
Ne çok anı vardı! Sahi noldu şimdi anılar? Herşey değerini kaybedip dedemle beraber toprağa mı gömüldüler?
Çocukken mutlu olduğumuzu düşünürdüm her hafta sonu dedeme giden yollara heyecanla zıplayarak giderken. Kalabalıktık, dedem, anneannem, kuzenlerim, ablam, kızkardeşim, annem, teyzem, yengem, dayım...
Nasıl da güzeldik, nasıl da neşeliydik. Anneannemin yaptığı güzel mis kokuları yemeklerin kokusu hala burnuma geliyor zaman zaman. Hele o güzel yüzü, o tatlı dili, yumuşacık güzel nazik elleri. İnsanın yüzüne baktıkça içinin açıldığı, muhabbet ettikçe yanından ayrılmak istemediği bir insandı anneannem. Ağzından dua eksik olmaz, hayır duasını esirgemezdi kimseden. Hep derdim bende anneannem gibi olucam, onun gibi dinine bağlı, ağzı dualı, tatlı dilli olucaktım bende.
Anneannem gibi tesettürüme dikkat edecek, iffetli biri olacaktım. Hayalimdi.
Şimdi düşünüyorum ben anneannemin neresindeyim diye...
devamı gelcek....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder